باز كن از سر گيسويم بند پند بس كن كه نميگيرم پند در اميد عبثي دل بستن تو بگو تا به كي آخر تا چند از تنم جامه برآر و بنوش شهد سوزنده لبهايم را تا يكي در عطشي دردآلود بسر آرم همه شبهايم را خوب دانم كه مرا برده زياد من هم از دل بكنم بنيادش باده اي ‚ اي كه ز من بي خبري باده اي تا ببرم از يادش شايد از روزنه چشمي شوخ برق عشقي به دلش تافته است من اگر تازه و زيبا بودم او ز من تازه تري يافته است شايد از كام زني نوشيده است گرمي و عطر نفسهاي مرا دل به او داده و برده است زياد عشق عصياني و زيباي مرا گر تو داني و جز اينست بگو پس چه شد نامه چه شد پيغامش خوب دانم كه مرا برده ز ياد زآنكه شيرين شده از من كامش منشين غافل و سنگين و خموش زني امشب ز تو مي جويد كام در تمناي تن و آغوشي است تا نهد پاي هوس بر سر نام عشق طوفاني بگذشته او در دلش ناله كنان مي ميرد چون غريقي است كه با دست نياز دامن عشق ترا مي گيرد دست پيش آر و در آغوش گير اين لبش اين لب گرمش اي مرد اين سر و سينه سوزنده او اين تنش اين تن نرمش اي مرد
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاین
آمار بازدید
آمار
وب سایت:
عضویت سریع
