زندگی نامه ی فرقه اساسین ها
داستان و ماجراهای زیادی راجب به حشاشین وجود دارد که به گونه ای حقیقت با افسانه و دروغ آمیخته شده است, که تفکیک راست و دروغ بسیار سخت و دشوار است. حشیشیه یا حشاشین، نامی که مخالفان مسلمانِ اسماعیلیان نزاری بر آنان نهادند و سپس در زبانهای اروپایی به گونه های مختلفِ کلمه اساسین (به انگلیسی :Assassin؛ به معنی ترور = کشتن افراد سرشناس) بدل شد. پیروان حسن صباح حشاشین خوانده می شدند، زیرا در آن زمان حشیش به معنی دارو و حشاش به معنی دارو فروش و حشاشین جمع عربی حشاش می باشد. این گروه از پیروان مذهب اسماعیلیه در تشیع و از شاخه نزاریه بودند. در آخرین سطح (امامت)، فرد همه چیز را حتی تجربه های شخصی خویش را تنها در صورتی می پذیرد که عقل بر آن حکم دهد. حسن صباح عقیده داشت همهٔ افراد توانایی رسیدن به بالاترین سطح را ندارند و بنابراین بیشتر افراد را در رده های پایین و برای اطاعت از اوامر خویش نگاه می داشت. در دوره صباح، وی به دو تن از زیردستانش دستور داد که خود را بکشند و آنها خود را از دیوار به پایین پرتاب کردند که این واقعه در تاریخ ثبت شده است.(این واقعه در قسمت اول بازی اساسینز کرید نشان داده شد ولی اینبار به دستور المعلم یا به طور دقیقتر رشید ابن سنان) اسماعیلیه نهضتى بر ضد خلافت عباسیان بود كه از ابتداى كار، هدف مبارزه قلمى و جدلىِ گروههاى مختلفى از مسلمانان، تحت حمایت عباسیان، قرار گرفت.با قیام اسماعیلیان ایران بر ضد سلاجقه، به رهبرى حسن صبّاح، بنیان گذار دولت و دعوت مستقل اسماعیلیان نزارى، فصل جدیدى در تاریخ اسماعیلیه آغاز شد كه با مقابله هاى نظامى و قلمى گسترده با ایشان همراه بود. اسماعیلیان نزارى چون با قدرت نظامى غیرمتمركز و برتر سلجوقیان مواجه بودند، براى ستیز با دشمن قدرتمند روشهایى متناسب با اوضاع و احوال آن زمان در پیش گرفتند، از جمله دشمنان مهم خود را در مناطق گوناگون به قتل رساندند و طولى نكشید كه بیشتر قتلهاى سیاسى مهم، حداقل در سرزمینهاى مركزى دنیاى اسلام، به فداییان نزارى كه داوطلبانه این مأموریتها را انجام می دادند، نسبت داده شد. این قتلها، خواه به دست فداییان صورت گرفته بود یا خیر، نقش مهمى در شكل گیرى نظرهاى ضداسماعیلى در جامعه مسلمانان داشت. حشاشین میان مردم طرفداران زیادی داشتند و این موجب وحشت خلفا شده بود. بدین خاطر خلفای عباسی مصمم به نابود کردن وجهه آنها در نزد عوام از طریق انتشار شایعات شدند. این شایعات "افسانه سیاه" لقب گرفتند.در چنین اوضاعى بود كه عباسیان، مانند همان کاری را كه در مورد فاطمیان كرده بودند، شروع به تشویق نگارش رسائل جدلى در رد و طرد اسماعیلیان نزارى و معتقدات آنان كردند. و دیرى نپایید كه اسماعیلیان نزارى یكى از وحشتناك ترین گروهها در جهان اسلام معرفى شدند. قدیم ترین جایى كه لفظ «حشیشیه» بر نزاریان اطلاق شده و احتمالاً نخستین مورد استعمال این لفظ در منابع اسلامى است، رساله جدلى ضدنزارى كوتاهى است كه درحدود 516، دیوان رسائل فاطمیان در قاهره آن را به دستور خلیفه فاطمى آمر باحكام اللّه، نوشت. این رساله، با عنوان ایقاع صَواِعق الارغام، براى اسماعیلیان مستعلوى شام فرستاده شد تا مشروعیت و حقانیت امامت امامان نسل مستعلى را، در مقابل امامان نزارى، به اثبات برساند. در این رساله، لفظ حشیشیه دو بار در اشاره به نزاریان شام، بدون هیچ توضیحى، به كار رفته است. این امر دلالت بر آن دارد كه لفظ حشیشیه تا آن زمان، در جهان اسلام و حداقل در مصر و شام، معناى عام معروفى یافته بوده است. مورخان ایرانى دوره ایلخانى، به خصوص عطاملك جوینى، رشیدالدین فضل اللّه و ابوالقاسم عبداللّه كاشانى، كه آثار آنان منابع اصلى تاریخ نزاریان ایران در دوره الموت است، در اشاره به اسماعیلیان نزارى لفظ حشیشیه را به كار نبرده اند. درواقع، واژه حشاشین در هیچ یك از متون فارسى دوره الموت و بعد از آن، كه به اسماعیلیان نزارى اشاره دارند، نیامده است. داستان پردازی های مارکو پولو در سفرنامه اش,حشاشین را وارد ادبیات و جهان غرب کرد. به گفته مارکو پولو به دستور رهبر حشاشین به گروهی از جوانان ماده مخدر می خوراندند و در حالت بیهوشی آنان را به باغی بسیار زیبا منتقل می کردند که در آن جویهای شیر و عسل جاری بود و دختران زیباروی در آن به دلبری مشغول بودند. پس از گذشت چندین روز از سکونت جوانان در این بهشت ساختگی دوباره به آنان داروی مخدر خورانده و به نزد رهبر گروه می بردند. در این هنگام رهبر از آنان می پرسید که: "کجا بودید؟" جوانان همگی پاسخ می دادند: "در بهشت!" سپس رهبر حشاشین به آنان می گفت که به خواست من بود که شما وارد بهشت شدید و اگر می خواهید دوباره به آنجا بروید باید آنچه را که من امر می کنم به جای آورید. در این هنگام جوانان برای ورود دوباره به بهشت حاضر به هر گونه جانفشانی برای رهبر خود بودند. البته پیرامون درستی چنین ادعایی، بحث و اختلاف نظر وجود دارد.از جمله این تناقضات این است که طبیعت کوهستانی منطقه الموت امکان ساختن چنین باغی را میسر نمی ساخته است. در نهایت بنا به متون تاریخی موجود فرقه اسماعیلیه یا حشاشین با حمله هولاکو خان مغول (نوه چنگیز خان) در سال 651 هجری قمری (1256 میلادی) از میان رفت. (مثل پنجمین مموری الطائر تو بازی رولیشن که مغولان حمله کرده بودند و قلعه مصیاف به دستور الطائر تخلیه شد) هولاکو مامور تسخیر ایران مرکزی و غربی و فرونشاندن اسماعیلیان و سرکوب خلیفه عباسی بود. او موفق شد ایران را به طور قطعی فتح کند و برای اولین بار موفق شد، مقاومت اسماعیلیان در البرز را بشکند و قلعه الموت را بگیرد. اسماعیلیه نزدیک به پنجاه قلعهٔ مستحکم را در منطقه طالقان و کوه های الموت در اختیار داشتند. ابتدا یکی از امرای لشگرش به قلعه های اسماعیلیه حمله برد و تعدادی از آنها را ویران کرد؛ سپس خود هلاکوخان پس از تصرف ماوراء النهر در سال ۶۵۳ ه ق از رود جیحون گذشت و بقایای اسماعیلیه را مورد هجوم قرار داد و توانست بر آنها چیره شود. هلاکو دستور داد کتابخانه عظیم و بی مانند الموت را نابود سازند؛ ولی عطا ملک جوینی -دانشمند بزرگی که در خدمت هلاکوخان بود- اجازه خواست تا نفایس کتابخانه را جدا کند که موفق به این کار شد.