غروب!!!

غرق در نطفه ی  تنهایی و ماسک خوشحالی بر رخ بی تاب!

یاد قصه ی غصه های زندگی و سردیه احساسات و مچاله شدن در خود!

اشک های پهانی و بغض های عقده شده و پشت های تا شده!

چند سالیست مهمان ناخوانده این کهکشان پر از خاک وگازیم که از برایم یافتن میزبان،تمام خیابانهای زندگیمان تاول زده!

یا برگرد!یا بازمان گردان!

اسد سرخی